Autor: Edyta Szymańska

Leczenie pacjentów z chorobą Leśniowskiego-Crohna o nasileniu umiarkowanym do ciężkiego (ang. Crohn’s disease – CD) wciąż stanowi wyzwanie. Opcje terapeutyczne obejmują steroidy, leki immunosupresyjne oraz leki biologiczne: przeciwciała anty-TNFα, wedolizumab i ustekinumab. Ustekinumab jest przeciwciałem monoklonalnym blokującym podjednostkę p40 IL-12 i IL-23. Wykazano jego skuteczność i bezpieczeństwo w leczeniu CD w randomizowanych badaniach klinicznych. Lek jest obecnie zatwierdzony do leczenia pacjentów dorosłych z CD, którzy nie przyjmowali wcześniej leków biologicznych, oraz tych, którzy byli już leczeni takimi preparatami, jednak do tej pory nie jest dostępny szczegółowy i zatwierdzony algorytm terapeutyczny. Celem tego przeglądu jest przedstawienie najnowszych i zaktualizowanych danych dotyczących skuteczności i bezpieczeństwa ustekinumabu w leczeniu pacjentów z CD o nasileniu umiarkowanym do ciężkiego.

Nieswoiste choroby zapalne jelit (ang. Inflammatory bowel diseases – IBD), obejmujące chorobę Leśniowskiego-Crohna (ang. Crohn’s disease – CD) i wrzodziejące zapalenie jelita grubego (ang. ulcerative colitis – UC), to przewlekłe, nawracające choroby jelit o nieznanej, najprawdopodobniej wieloczynnikowej etiologii. Hipoteza o złożonych przyczynach choroby implikuje interakcje między genetyką, czynnikami środowiskowymi i układem odpornościowym gospodarza, w tym mikrobiomu jelita, które prowadzą do dysfunkcyjnych odpowiedzi immunologicznych powodujących przewlekłe zapalenie. Ostatnio, ze względu na postęp w technologii sekwencjonowania nowej generacji, zidentyfikowano zmieniony skład i funkcję mikrobioty jelitowej w IBD. Ta obserwacja skłoniła do badań klinicznych i eksperymentalnych, które wskazują na kluczową rolę dysbiozy w patogenezie IBD, a tym samym potencjalne zastosowanie szczepów probiotycznych w leczeniu UC i CD.

Refluks żołądkowo-przełykowy (ang. gastroesophageal reflux, GER) jest bardzo powszechnym zjawiskiem u dzieci. Prawie 50% wszystkich zdrowych niemowląt zwraca pokarm co najmniej raz dziennie, co osiąga szczyt w wieku 4 miesięcy i ustępuje do 12 miesiąca życia w 90% przypadków. Po tym okresie częstość GER wzrasta wraz z wiekiem i w okresie dojrzewania jest podobna jak u osób dorosłych (20%). Skutkiem GER może być choroba refluksowa przełyku (ang. gastroesophageal reflux disease, GERD), w której dochodzi do uszkodzenia błony śluzowej przełyku lub pojawienia się charakterystycznych dolegliwości. Nie ma złotego standardu rozpoznania GERD, chociaż według wytycznych narzędziem diagnostycznym pierwszego wyboru jest pH-metria z impedancją. Leki z grupy inhibitorów pompy protonowej (ang. proton pump inhibitors, PPI) odgrywają kluczową rolę w leczeniu GERD, ale nie okazały się przydatne u niemowląt z GER. Celem opracowania jest omówienie zagadnienia GER/GERD u dzieci, ponieważ jego diagnostyka i leczenie jest istotnym problemem klinicznym.