Achalazja jest to rzadka choroba przełyku o niejasnej etiologii. Jest to pierwotne zaburzenie motoryki przełyku charakteryzujące się upośledzeniem rozkurczu dolnego zwieracza przełyku (LES) i osłabieniem perystaltyki przełyku, co powoduje zwężenie połączenia przełykowo-żołądkowego (EGJ). W achalazji występuje szereg objawów przełykowych i pozaprzełykowych. Najczęstszym objawem są zaburzenia połykania, początkowo pokarmów stałych, a później także płynnych. Diagnostyka achalazji opiera się przede wszystkim na trzech podstawowych badaniach: gastroskopii, zdjęciu radiologicznym przełyku z barytem i manometrii wysokiej rozdzielczości. Na podstawie wyników manometrii dokonano głównego podziału zaburzeń motoryki przełyku na 3 podtypy (klasyfikacja Chicago). Dodatkowo wykorzystuje się sondę typu FLIP, TK przełyku i ultrasonografię endoskopową. Występują różne metody leczenia achalazji. Aktualnie główną metodą wykorzystywaną i opisywaną w jej leczeniu jest zabieg POEM (przezustna miotomia endoskopowa). Do często wykorzystywanych metod zalicza się: dylatację pneumatyczną (PD), wstrzykiwanie toksyny botulinowej i leczenie chirurgiczne, w tym laparoskopową kardiomiotomię sposobem Hellera (LHM). Do najrzadszych metod, zarezerwowanych jedynie dla pacjentów, którzy mają przeciwwskazania, nie wyrażają zgody na inne metody leczenia lub gdy te terapie okazały się nieskutecznie, należy leczenie farmakologiczne. Wraz z upływem lat udoskonalano metody diagnostyki i leczenia achalazji. W poprawie jakości życia pacjentów z tą chorobą główne znaczenie ma dalsze pogłębianie wiedzy i udoskonalanie metod leczenia, w tym przede wszystkim przezustnej miotomii endoskopowej.