Zaparcia są jednym z najczęstszych objawów ze strony przewodu pokarmowego zgłaszanych przez opiekunów dzieci. Często towarzyszy im brudzenie stolcem. Zaparcia czynnościowe poza okresem noworodkowym i niemowlęcym są dominującymi, dobrze definiują je Kryteria Rzymskie IV. Do rozwoju zaparć czynnościowych u dzieci prowadzi wiele czynników sprawczych, ale dominującym jest wstrzymywanie stolca. Ze względu na charakterystyczny obraz kliniczny zaparcia czynnościowe rzadko wymagają wykonywania badań diagnostycznych. Diagnostyka w oparciu o badania obrazowe (RTG, USG), ocenę pasażu jelitowego czy manometrię anorektalną może być niezbędna dla różnicowania z organicznymi przyczynami zaparć oraz w przypadku przewlekłych, niepoddających się leczeniu zaparć. Leczenie zaparć powinno być wieloetapowe i prowadzone tak długo, jak to jest potrzebne.