Etiologia występowania nieswoistych chorób zapalnych jelit, do których zaliczamy wrzodziejące zapalenie jelita grubego (WZJG) oraz chorobę Leśniowskiego-Crohna, nadal pozostaje nie w pełni poznana. Brak jednoznacznego czynnika sprawczego powoduje, że obecnie niemożliwe jest leczenie przyczynowe tych schorzeń. Jednym z leków wykorzystywanych w ich terapii jest mesalazyna, która – zwłaszcza w przypadku WZJG – wciąż stanowi pierwszą linię farmakoterapii zarówno w indukcji, jak i utrzymaniu remisji. Kwas 5-aminosalicylowy wykazuje działanie przeciwzapalne wynikające z hamowania syntezy prostaglandyn i leukotrienów oraz hamowania reakcji utleniania w błonie śluzowej jelita. Ze względu na znaczne zróżnicowanie umiejscowienia i rozległości zmian w przebiegu nieswoistych chorób zapalnych jelit konieczne było opracowanie różnych postaci farmaceutycznych mesalazyny, takich jak formy doustne, czopki czy wlewki – po to, by dostarczyć jak największą ilość jej postaci aktywnej do docelowego miejsca działania. Zadaniem niniejszego artykułu jest przybliżenie mechanizmu działania mesalazyny oraz różnic pomiędzy poszczególnymi postaciami farmaceutycznymi.
Autor: Adrianna Dec
lek.
Klinika Chorób Wewnętrznych i Farmakologii Klinicznej Śląskiego Uniwersytetu Medycznego w Katowicach